Korczakowcy

          Szczep im. Janusza Korczaka działający przy Zespole Szkół Elektronicznych
i Samochodowych w Zielonej Górze
                                            tam czas nie jest tylko czekaniem...
                                                                      (z „Ogniobrania")
Działa od 1961 roku, tj. od rozpoczęcia pracy przez 20 Drużynę Harcerzy przeobrażoną rok później w szczep. Działał najpierw w Zasadniczej Szkole Zawodowej, później w Technikum Mechanicznym aż wreszcie w Zespole Szkół Samochodowych w Zielonej Górze. Założycielem „Korczakowców" był i jest jego szefem do dziś - hm. Jerzy Zgodziński. Do roku 2001 działała razem z nim dh Anna Widomska - oddana i zawsze pomocna „druhna Hania".
W pierwszym okresie działania zasłynął ciekawym kontaktem ze statkiem SS „Zielona Góra". Do dzisiaj przypomina o tym kotwica admiralicji stojąca przed budynkiem szkolnym. „Korczakowcy" wyróżniają się własnym, specyficznym systemem wychowawczym. Opiera się on na pedagogice
Janusza Korczaka przetransponowanej na grunt harcerski. System ten sprawdza się szczególnie
na obozach letnich i zimowych. Działają tam m.in. takie instytucje, jak sąd korczakowski, sejm, gazetka, pocztówki pamiątkowe, przyznawanie kategorii obywatelskich przez plebiscyt, które skojarzone z systemem metodycznym harcerstwa dają znaczące efekty wychowawcze.  Szczególnie rozwinięta jest samorządność młodzieży i system nagród. W działalności programowej „Korczakowcy" koncentrują się na służbie dziecku, a że działają na terenie szkół
zawodowych - za swą misję uważają działalność na rzecz kultury. Byli dwukrotnie laureatami „Złotej Jodły" - najwyższego harcerskiego trofeum na festiwalu w Kielcach. Wielokrotnie zdobywali czołowe miejsca na Ogólnopolskich Festiwalach Młodzieży Szkolnej w Łodzi (pierwsze miejsce i Puchar Ministra Oświaty) Byli i są organizatorami wielu imprez w skali Chorągwi i kraju. W roku 1978 - Ogólnopolskiego Zlotu Drużyn Korczakowskich w Zielonej Górze.W sierpniu 2002
- Międzynarodowego Kręgu Pamięci w Treblince - miejscu tragicznej śmierci Korczaka
i jego 200 dzieci. Specjalizują się w wielkich widowiskach typu „Światło i dźwięk", organizując
je m.in. Gubinie, Ośnie Lubuskim, wielokrotnie w Zielonej Górze, ale i na Umschlagplatz w Warszawie, Treblince, Zakopanem. Trzykrotnie organizowali „Marsz radości" w Warszawie - wielkie widowisko artystyczne w różnych miejscach stolicy, które towarzyszyło Międzynarodowemu
Festiwalowi Teatralnemu - „Korczak żywy".

Byli twórcami i wydawcami „W Korczakowskim Kręgu" - ogólnopolskiego biuletynu Polskiego Stowarzyszenia im. J. Korczaka. Do chwili bieżącej ukazało się 36 numerów biuletynu. Stworzyli też pierwszą stronę internetową Stowarzyszenia. W roku 1969 zbudowali leśną bazę - Korczakowo, położoną niedaleko Ośna Lubuskiego. Tego miejsca nie sposób znaleźć na mapie. A jednak jest. I właśnie tam można najłatwiej dostrzec najwięcej śladów Starego Doktora - w piosence i gawędzie, w chwili zadumy przy ognisku, w uścisku rąk splecionych w wieczornym kręgu, w chuście zielonej jak sztandar Króla Maciusia. To w Korczakowie odbywają się ogólnopolskie i międzynarodowe zloty i obozy, to stąd na Polskę i świat promieniują - zamienione w bliskie dzisiejszym nastolatkom formy - korczakowskie
idee. W Korczakowie odbywa się co roku Festiwal Piosenki Naszej, na którym powstają

najpiękniejsze, korczakowskie piosenki. To tu poznajemy zasady kręcenia filmów, by je pokazać na „Fafiku" - Festiwalu Filmów Korczakowskich. To tu, pod czujnym okiem bosmana - dh Kazimierza Bronickiego - poznajemy tajniki żeglarstwa. Można tu posłuchać muzyki klasycznej i poezji w koncertach w „Korzonku" lub zachłysnąć się ich pięknem w czasie „Koncertu na wodzie".  Wszystko tu jest możliwe.

Kto choć raz był w „Korczakowie", zapamięta je na całe życie. Nie tylko z powodu urokliwego miejsca. Panuje tu cudowna atmosfera przyjaźni, wspólnoty w dążeniu do szczytnego celu - doskonałości człowieka. A wychowuje się tutaj nie „drętwą mową", lecz organizując pracę i wypoczynek, imprezy, które pozostawiają niezapomniane wrażenie. Wychowuje się też wtedy, gdy wieczorem harcerze wypływają na jezioro, a z brzegu dobiega muzyka Beethovena, i wtedy, kiedy siedzą na brzegu przy świecach, milcząc lub rozmawiając o wielkich i małych sprawach. I tak rodzi się cudowna więź, często tak silna - że trwa do dzisiaj.Absolwenci, zwani „kor-wygami" wracają tu po latach całymi rodzinami. Służą pomocą w każdej, trudnej chwili. I to najczęściej oni, wczoraj uczestnicy obozu, dzisiaj stają się najlepszymi wychowawcami.