Szanujmy wspomnienia...
... i szanujmy ludzi, dla których szkoła to nie tylko miejsce pracy, ale przede
wszystkim pasja.

Zbigniew Adrian,
pracował w Szkole w latach 1967 - 2001 na stanowisku nauczyciela zawodu ( na podstawie wywiadu)

Do pracy w szkole zaangażował mnie dyrektor Urbański. Szedłem właśnie z pracy, z Lumelu. Spotkałem pana dyrektora, porozmawialiśmy o wszystkim i... zapytał, czy nie podjąłbym się
uczenia w szkole. Dyrektor znał mnie z czasów, gdy chodziłem jeszcze do szkoły. Uczył mnie. Byłem bliskim kolegą jego syna. Niewiele miałem do powiedzenia. Pan Urbański sam zadzwonił
do dyrektora Lumelu i za porozumieniem stron przeszedłem do pracy w szkole. Pracownię przygotowywałem sobie sam. Pomieszczenie, które mi przydzielono, zawalały rupiecie. Byłem załamany. Energii do pracy i przełamania niechęci dostarczała mi świadomość, że na moje
działania patrzą: dyrektor Urbański, Łukaszewicz, Sobociński, Meliński, Trąt, Wdowiński, Wrojkosa... Byłem ich uczniem, nie mogłem ich zawieść. Praca tak mnie „wciągnęła" i dała tyle satysfakcji, że dłużyły mi się wakacje. Denerwowało mnie, że muszę czekać aż dwa miesiące. Myślę, że zadziałała też wspaniała atmosfera. Bardzo się wszyscy lubiliśmy i wspieraliśmy. Nas, młodych, było chyba pięciu, pozostali to ludzie po pięćdziesiątce, wobec których zawsze
musieliśmy być „w porządku".
...pierwszą nagrodę kuratora. W 1971 roku. Byłem bardzo zaskoczony. Dodatkowo otrzymałem od zakładów opiekuńczych, z ZURiTu, tranzystorowe radio. W tamtych latach to był „hit". Czułem
się dowartościowany, pracowałem przecież dopiero pięć lat. Ze wzruszeniem wspominam również dyrektora Urbańskiego - surowego i wyrozumiałego, koleżeńskiego i „dyrektorskiego" kiedy
trzeba. To człowiek przez duże „C". Taki dyrektor Tokarz do kwadratu. Pewnego wieczoru, po jakiejś długotrwałej pracy, z kolegą od PO postanowiliśmy postrzelać. Ten kolega był zawodnikiem „Gwardii", dobrym strzelcem. Chcieliśmy porównać nasze umiejętności.
Długo nie trwało, a korytarz szkolny zamienił się w strzelnicę. Ściany wyłożyliśmy materacami z sali gimnastycznej i kilkunastu „zapaleńców" rozpoczęło zawody. Niesamowity huk „ściągnął"
dyrektora Urbańskiego. Zrobił nam piekielną awanturę, odsądził „od czci i wiary" a po dwudziestu minutach rzekł: „Dajcie postrzelać". Trwało to do północy. Rano, na suficie i ścianach ujrzeliśmy „sito". Następną noc spędziliśmy na remontowaniu korytarza. Po
naszej zabawie nie było śladu.

Co jest najbardziej przykre? Że wielu ludzi musiało odejść zbyt wcześnie. Jedni - z powodów ostatecznych - śmierci, inni - politycznych. Utrata przyjaciół zawsze boli.

Czego żałuję? Atmosfery tamtych czasów. Wspólnej pracy bez patrzenia na zegarek i zaglądania w kalendarz - czy to sobota czy niedziela. Gdy trzeba było, wszyscy podwijali rękawy (dyrektor
Urbański też) i budowali szkołę. Pojęcie „nadgodzin" nie funkcjonowało

Zofia Bożek,
pracowała w Szkole w latach 1964- 1995 na stanowisku nauczyciela języka rosyjskiego
( na podstawie wywiadu).

Studiowałam w Krakowie filologię rosyjską, a ponieważ mieszkałam w Szlichtyngowej, otrzymałam stypendium z zielonogórskiego Kuratorium. W 1964 roku, po ukończeniu studiów, zgłosiłam swoją gotowość do pracy, przypominając, że stypendyści mają zagwarantowane
mieszkanie. Zaproponowano mi tę szkołę. Do pracy przyjął mnie ówczesny dyrektor - Zenon Urbański. Od pierwszego dnia stworzył mi przychylną atmosferę, wprowadził w tajniki pracy.
Grono było bardzo zżyte. Widać to było podczas organizacji wieczorków tanecznych, międzyzakładowych turniejów brydżowych, wspólnych wyjazdów. Pewnie dzięki tej miłej atmosferze moje całe „życie zawodowe" przebiegło w jednej szkole. Takich jak
ja było więcej, np. Ryszard Wojciechowski, Iwona Rączka, Ela Relewicz

W 1968 roku 15 marca urodziłam moją pierwszą córkę, Anulę. Proszę pamiętać, że w Polsce był to czas studenckich zamieszek. Byłam wtedy wychowawczynią czwartej klasy o specjalności radio-
technika i telewizja. Moi kochani wychowankowie z własnoręcznie zrobionymi transparentami (w języku polskim i rosyjskim) przybyli pod szpital. Wtedy mieścił się on przy Alei Niepodległości - obok dzisiejszego gmachu teatru. Skandowali coś na cześć narodzin mojej córeczki. W pewnym momencie pod szpital podjechała ciężarowa buda milicyjna i, mimo protestów i wyjaśnień dyrektora szpitala, wsadzono uczniów do „Stara" i zawieziono panu dyrektorowi do szkoły. Nie znam reakcji pana Urbańskiego, ale uczniowie wspominają to wydarzenie z nieopisaną radością, a ja... ze wzruszeniem!
Na dowód tego mam do dziś zdjęcia moich wychowanków z transparentami. Gdy w latach dziewięćdziesiątych zrezygnowano z obowiązkowej nauki języka rosyjskiego, w czasie wakacji zlikwidowano gabinety, w których przez lata gromadziliśmy pomoce naukowe. Pod koniec sierpnia przyszłam na radę pedagogiczną i na korytarzu zobaczyłam leżącą bezładnie stertę słowników, podręczników, map, albumów, plansz i tablic gramatycznych. Moja praca „poszła na
śmietnik"!